مایکل جکسون نمرد کشته شد
شاید برای من و تو زیاد مهم نباشد. مایکل جکسون هم مثل آدمهای دیگر. برای ما از مارلون براندو که بزرگتر نمی شود، یا پل نیومن. مایکل جکسون نتوانست 51 سالگی اش را جشن بگیرد و این برای من و تو شاید اصلا مهم نباشد. مخصوصا در این برهه زمانی که نداهایی هستند که دهه بیست زندگی شان را هم نمی توانند تمام کنند و خونشان در خیابانهای ایران جاری می شود...
مایکل جکسون نماد تنهایی انسان است و نمونه دردی که می تواند بشری را گرفتار خویش کند. مایکل پولدار بود، شهرت داشت، تنها یک آلبومش 65 میلیون نسخه فروش رفته بود و این یعنی اینکه حداقل میلیاردها نفر موسیقی وی را شنیده بودند. ماهایی که داوری و آشنایی چندانی با جنبه موسیقیایی زندگی مایکل جکسون نداریم آنچه از وی می خواندیم و شاید می دیدیم رفتارهای عجیب و غریب و جراحی های پلاستیکی بی شماری بود که هر روز وی را از هیات انسانی اش دورتر و دورتر می کردند (انسان در این جمله صرفا معنای فیزیکی دارد). اما به راستی آیا بدون اینکه نسبت به رفتارهای وی پیشداوری داشته باشیم در خلوت خویش به «چرایی» اعمال وی، مخصوصا جراحی هایش، فکر کرده ایم؟
چند سال پیش زمانی که قوه قضاییه آمریکا وی را از اتهام سوء استفاده جنسی از یک کودک تبرئه کرد نوشتم که خوشحالم از اینکه عدالت اجرا شد. چرا که به جد معتقد بوده و هستم که رسانه ها همانگونه که افراد را بزرگ می کنند می توانند همان فرد را نابود کنند و این بار قرعه به نام جکسون افتاده بود. مایکل جکسون کودکی بود در هیات یک مرد بزرگ و دردناک است گفتن این نکته که جامعه بشری از یک کودک به صرف اینکه فیزیک بزرگسالان را دارد، خودخواهانه انتظار و حتی تقاضای رفتار بزرگان را دارد. قهرمان های جامعه نمی توانند کودک باشند و قهرمان یا اسطوره بودن انتظار نابجایی بود که جامعه از مایکل جکسون داشت... او کودکی بود که نمی خواست بزرگ شود. دردی داشت که هیچ کس آن را نمی فهمید. وی باید از درد فرار می کرد و این دقیقا تله ای است که برای انسانهای حساس، دردمند و تنها و منزوی گسترده شده است...
جکسون در مصاحبه ای به این اشاره می کرد که همواره احساس می کند که زشت است... دماغش بزرگ است و وقتی دلیل این امر را پرسیدند تلویحا به متلکهای پدرش اشاره کرد. پدر جکسون به دلیل فیزیک صورت وی در دوران کودکی اش همواره به «دماغ پهن» و «صورت زشت» وی اشاره می کرده است و این متلکها تبدیل به وسواسی شدند که تا آخر عمر با مایکل جکسون باقی ماندند.
به این ترتیب جهل آدمی نسبت به عواقب رفتار غیرمسوولانه (پدر)، انتظارهای نابجا و خودخواهانه جامعه ظاهرا مدرن ولی به شدت ابتدایی (که هنوز هم که هنوز است نیازمند قهرمان می باشد)، و عطش رسانه ها در سیراب کردن عطش سیری ناپذیر ما انسانها نسبت به زندگی خصوصی «قهرمانهایمان» یکی از بزرگترین استعدادهای مسلم موسیقی دنیا را از پای در آورد...
